กวนอูผู้ซื่อสัตย์

ฟ้าส่งข้าเกิดมาคู่บุญเล่าปี่ ข้ามีสหายนามจูล่ง เตียวหุย เพื่อนตาย

ชมดาว

วินัย พันธุรักษ์ ร้อง

พอย่ำสุริยาสู่ราตรี ไม่เห็นรัชนีแจ่มเวหา

ด้วยเป็นคืนแรมวับแวมระยับ เห็นดาวประดับทั่วนภา

นั้นดาวประจำเมืองรุ่งเรืองสุกใส จะเหมือนทรามวัยสุดโสภา

น้องนางดาวฤกษ์เบิกแสงพอเหมาะ พี่ดาวนพเคราะห์ได้พึ่งพา

เหมือนดังดาวเหนือสุกเหลือสว่าง ช่วยนำทิศทางเหล่าเภตรา

เห็นดาวทั้งเจ็ดเรียงเกล็ดไสว เขาเรียกดาวไถขวัญใจชาวนา

แต่ดาวลูกไก่เปรียบไปเหมือนพี่ ถวิลยินดีอยู่ในมือกานดา

จากขอสัญญาต่อหน้าดวงดาว ทั่วห้วงหาวแห่งเวหา

ให้ดาวพระพุธเหมือนพุทธองค์ โปรดได้ทรงรับรู้สัจจา

ดาวศุกร์ดาวเสาร์ทั้งดาวอังคาร จงร่วมเป็นพยานด้วยเถิดหนา

ให้ดาวพฤหัสที่จรัสแสงอยู่ อีกดาวมฤตยูก็ขอเชิญมา

ทั้งดาวพระยมและดาวพระเกตุ อย่าได้ปฏิเสธที่ปรารถนา

ขอให้ดาวธงเป็นองค์เกียรติยศ พี่ไม่โป้ปดเจ้าแก้วตา

ถ้ารักพี่กลายเป็นเหมือนดาวเทียม ขอให้อกเรียมทุกขเวทนา

ให้ดาวจระเข้เหหัวมาพิฆาต ให้ดาวหางฟาดพี่สิ้นชีวา

พี่จะรักเจ้าเหมือนดาวตราชั่ง ซื่อสัตย์จีรังตราบมรณา

จะอยู่คู่เจ้าเหมือนดาวคู่ฟ้า ถ้าผิดวาจาก็จงดับตามดาว

ปากหนึ่งว่าโอ้พิเภกเอ๋ย ไฉนเลยมาแกล้งฆ่าพี่ 

ตัวเราจะม้วยชีวี ในเวลานี้ด้วยศรพิษ 

ปากสองว่าเจ้าผู้เป็นน้อง ร่วมท้องสืบสายโลหิต 

จะได้ผ่านลงกาสมคิด เป็นอิสรภาพแก่หมู่มาร
ปากสามขอฝากมณโฑด้วย ช่วยบำรุงให้เป็นแก่นสาร 

ทั้งอัคคีกัลยายุพาพาน ฝูงสนมบริวารทั้งนั้น 

ปากสี่ว่าเจ้าจะครองยศ ปรากฏเป็นจอมไอศวรรย์ จงเอ็นดูสุริยวงศ์พงศ์พันธุ์ โดยธรรม์สุจริตประเพณี
ปากห้าจงดำรงทศพิธ อย่าทำทุจริตให้เหมือนพี่ ตัดโลภโอบอ้อมอารี แก่โยธีไพร่ฟ้าประชากร 

ปากหกว่าเจ้าจงอดโทษ ซึ่งกริ้วโกรธด่าว่ามาแต่ก่อน 

อย่าให้เป็นเวราอาวรณ์ แก่เราผู้จะจรไปเมืองฟ้า
ปากเจ็ดขอฝากนคเรศ อันทรงวงศ์พรหมเมศนาถา สืบมาแต่องค์พระอัยกา เมตตาอย่าให้จลาจล ปากแปดว่าเราเลี้ยงท่าน ก็ประมาณหมายใจให้เป็นผล ตัวเราชั่วเองจึงเสียชนม์ แล้วได้ร้อนรนทั้งแผ่นภพ
ปากเก้าว่าพี่ขอลาตาย น้องชายเมตตาช่วยปลงศพ อย่าให้ค้างราตรีในที่รบ ไตรภพจะหมิ่นนินทา 

สิบปากสิ้นฝากสิ้นสั่ง สิ้นกำลังสิ้นคิดยักษา 

พิษศรร้อนรุ่มทั้งกายา อสุรากลิ้งเกลือกเสือกไป

มิ่งมิตร เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น                  

ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม

ที่จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม

ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม ที่จะขมขื่นลึกในหมึกมน

ที่จะโลดเริงเล่นเช่นหงส์ร่อน ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน

ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจคน ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ

ที่จะเกลาทางกู้สู่คนยาก ที่จะจากผมนิ่มปิ้มเส้นไหม

ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง

ที่จะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง

ที่จะลุจุดหมายปลายทะนง ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา

เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพ้น เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา

เพื่อรวงข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ.